P gallery
sculpture
DIETRICH-MOHR, 1924 - 2016
Dietrich-Mohr was born on June 20, 1924, in Düsseldorf, Germany. Though his parents were not artists, both Dietrich-Mohr and his sister pursued artistic careers.
In 1944, Dietrich-Mohr moved to Vienna to study drawing under Hans Laurer. He continued his education at the Krefeld School of Decorative Arts in 1946 and later at the Basel School of Art in 1948, where he specialized in lithography. From 1948 to 1951, he pursued sculpture at the Karlsruhe Academy of Fine Arts, honing his skills in modeling, wood and stone carving, and enlargement techniques. During this period, he began creating preparatory drawings for his sculptures, using them as a means to analyze and refine their structure.
Due to the art censorship in post war Germany, many of his early sculptures (1945–1949) were limited to academic exercises, though they already showed signs of abstraction. In 1951, Dietrich-Mohr moved to Paris to study at the Académie de la Grande Chaumière and joined the studio of Ossip Zadkine, whose influence shaped his artistic development. He established his first studio in the Cité Falguière in 1954, working with wood, stone, and terracotta. In 1955, encouraged by Etienne Martin, he participated in the Salon de la Jeune Sculpture at the Musée Rodin.
By the late 1950s, Dietrich-Mohr began working with metal, transitioning from figurative to abstract sculptures. His works explored light and transparency, incorporating openings and textures that absorbed and reflected light. He initially used lead, later transitioning to brass and zinc, exploring the interaction between light and material. During this period, he studied metal engraving with Stanley William Hayter, a key figure in the renewal of metal engraving.
In 1964, Dietrich-Mohr met Mary Ann, whom he married in 1972. She became a steadfast supporter of his artistic career. During the 1960s, he explored a variety of techniques, including brazing and soldering, before transitioning to open-air sculptures crafted from stainless steel and Cor-Ten steel. This period also saw the emergence of his lamella-form technique, characterized by its interplay of alveoles and transparency, particularly in smaller works. Alongside this, he experimented with geometric shapes such as cubes, arrows, and hollows, all the while exploring the dynamic relationship between space and light. Dietrich-Mohr’s work centered on form and structure, rather than metaphysical concepts. Even so, themes of time and its passage was a consistent motif in his oeuvre.
Throughout the 1970s and 1980s, Dietrich-Mohr created monumental sculptures for public spaces across France. These works were designed not merely to enhance the urban landscape but to offer new perspectives on how people experience and interact with their surroundings, forging a connection between art and architecture. While the cold, industrial quality of metal often created a sense of detachment, its texture—brought to life through light and oxidation—invited tactile engagement, encouraging viewers to connect with his creations on a sensory level.
In 2003, Dietrich-Mohr was awarded the Médaille des Arts by the Académie d'Architecture in Paris. He participated in numerous exhibitions, including solo shows at the Musée des Beaux-Arts d'Arras (1978), the Musée de Meudon (1989), and the Musée d'Art Moderne de Troyes (2002). In 2015, he and his wife established the Fonds de Dotation Dietrich-Mohr. He passed away in 2016.
DIETRICH-MOHR, 1924 - 2016
Ο Dietrich-Mohr γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου 1924 στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας. Παρόλο που οι γονείς του δεν ήταν καλλιτέχνες, τόσο ο ίδιος όσο και η αδερφή του χάραξαν τη δική τους καλλιτεχνική πορεία.
Το 1944, ο Dietrich-Mohr μετακόμισε στη Βιέννη για να σπουδάσει σχέδιο με τον Hans Laurer. Το 1946 συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών του Κρέφελντ, στη Γερμανία και το 1948 στη Σχολή Τέχνης της Βασιλείας, όπου ειδικεύτηκε στη λιθογραφία. Από το 1948 έως το 1951, σπούδασε γλυπτική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Καρλσρούης, τελειοποιώντας τις δεξιότητές του στη μοντελοποίηση, την ξυλογλυπτική και τη λιθοξοΐα, καθώς και σε τεχνικές μεγέθυνσης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ξεκίνησε να φτιάχνει προπαρασκευαστικά ζωγραφικά σχέδια των γλυπτών του, με στόχο την ανάλυση και τη βελτίωση της δομής τους.
Λόγω της λογοκρισίας της τέχνης στη μεταπολεμική Γερμανία, πολλές από τις πρώιμες γλυπτικές του δημιουργίες (1945–1949) περιορίστηκαν σε ακαδημαϊκές ασκήσεις, αν και ήδη παρουσίαζαν στοιχεία αφαίρεσης. Το 1951, μετακόμισε στο Παρίσι για να σπουδάσει στην Ακαδημία της Grande Chaumière και παρακολούθησε μαθήματα στη σχολή τέχνης του Ossip Zadkine, ο οποίος επηρέασε καθοριστικά το έργο του. Το 1954, δημιούργησε το πρώτο του ατελιέ στη Cité Falguière, και δούλευε το ξύλο, την πέτρα και τη τερακότα. Το 1955, κατόπιν προτροπής του Etienne Martin, συμμετείχε στο Salon de la Jeune Sculpture στο Μουσείο Ροντέν.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο Dietrich-Mohr άρχισε να δουλεύει στο μέταλλο, μεταβαίνοντας από τις αναπαραστατικές στις αφαιρετικές γλυπτικές φόρμες. Τα έργα του εξερευνούσαν το φως και τη διαφάνεια, ενσωματώνοντας ανοίγματα και υφές που απορροφούσαν και αντανακλούσαν το φως. Αρχικά χρησιμοποίησε μόλυβδο, ενώ αργότερα μετέβη στον ορείχαλκο και τον ψευδάργυρο, εξερευνώντας την αλληλεπίδραση μεταξύ φωτός και υλικού. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μελέτησε τη χαρακτική στο μέταλλο υπό την καθοδήγηση του Stanley William Hayter, σημαντική μορφή στην ανανέωση της τέχνης της χαρακτικής.
Το 1964 γνώρισε τη Mary Ann, την οποία παντρεύτηκε το 1972. Η γυναίκα του στήριξε με μεγάλη αφοσίωση την καλλιτεχνική του πορεία. Κατά τη δεκαετία του 1960, πειραματίστηκε με ποικίλες τεχνικές, όπως τη συγκόλληση και την κόλληση, πριν περάσει στη δημιουργία υπαίθριων γλυπτών από ανοξείδωτο χάλυβα και χάλυβα Corten. Σε αυτήν την περίοδο ανέπτυξε την τεχνική «lamella-form», που διακρίνεται για την αλληλεπίδραση κυψελών και διαφάνειας, ιδιαίτερα σε μικρότερα έργα. Παράλληλα, πειραματίστηκε με γεωμετρικά σχήματα, όπως κύβους, βέλη και κοιλότητες, διερευνώντας τη δυναμική σχέση μεταξύ χώρου και φωτός. Το έργο του επικεντρώθηκε στη μορφή και τη δομή παρά σε μεταφυσικές έννοιες, αν και το θέμα του χρόνου και της ροής του διατρέχει έντονα όλο το έργο του.
Κατά τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 δημιούργησε μνημειακά γλυπτά για δημόσιους χώρους σε όλη τη Γαλλία. Αυτά τα έργα σχεδιάστηκαν όχι μόνο για να αναβαθμίσουν το αστικό τοπίο αλλά και για να προσφέρουν νέες προοπτικές στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βιώνουν και αλληλοεπιδρούν με το περιβάλλον τους, συνδέοντας την τέχνη με την αρχιτεκτονική. Αν και το ψυχρό, βιομηχανικό ύφος του μετάλλου προκαλεί συχνά μια αίσθηση απόστασης, η υφή του —που ζωντανεύει μέσα από το φως και την οξείδωση—προκαλεί μια απτική αλληλεπίδραση, ενθαρρύνοντας τους θεατές να έρθουν σε επαφή με τις δημιουργίες του μέσω των αισθήσεων.
Το 2003, ο Dietrich-Mohr τιμήθηκε με το Μετάλλιο των Τεχνών από την Ακαδημία Αρχιτεκτονικής. Συμμετείχε σε πολυάριθμες εκθέσεις, συμπεριλαμβανομένων ατομικών εκθέσεων στα Μουσεία Καλών Τεχνών του Αράς (1978), του Μεντόν (1989) και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Τρουά (2002). Το 2015, μαζί με τη σύζυγό του, ίδρυσαν το κληροδότημα Fonds de Dotation Dietrich-Mohr. Απεβίωσε το 2016.